Manifestaties van liefde
Het grootste deel van je gedachten is onvrijwillig en onbewust gegenereerd. Ze zijn gebaseerd op ervaringen uit de jeugd. De mate van identificatie met de gedachten die hier uit voortkomen verschilt van mens tot mens. Soms zijn we er even vrij van en ervaren we blijdschap en levendigheid. Zijn we met gedachten verbonden die tevens onderdeel vormen van een lading dan ervaren we verdriet, angst of boosheid. Eigenlijk zijn dit de pure vormen van emoties. Samenstellingen van deze emoties komen we tegen in: schuld, jaloezie, schaamte, verraad, etc. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het doorleven van dit soort emoties ervaren we als negatief. We raken verbonden met deze werkelijkheid. Een subjectieve werkelijkheid waarbinnen we schuldig zijn. Niets waard! We voelen ons alleen of in de steek gelaten. Automatisch terugkerende gedachten die zich vastzetten in zichzelf repeterende patronen.
Nu kennen we binnen de emotieve ontspanningsoefeningen het ego. Woorden en gedachten vallen in principe onder zijn domein. Maar met de onbewuste gedachten die autonoom en terugkerend lijken te zijn is iets aan de hand. Ze worden namelijk gegenereerd uit ladingen. Deze ladingen worden gedragen door het gevoels lichaam die op haar beurt weer wordt gedragen door het fysieke lichaam. Ze vinden hun oorsprong in ervaren traumatiek of anders gezegd uit ervaringen van de jeugd. De context van deze ladingen is altijd verbonden met hoe je er als persoon in verbinding met liefde mag zijn. Anders gezegd, hoe heb je geleerd wat liefde is. Liefde kan op die manier negatief gekoppeld raken.
We kennen binnen de emotieve theorie vier negatieve koppelingen van liefde. Binnen de eerste negatieve koppeling staat prestatie centraal. Liefde kan zijn dat je aan je ouders laat zien dat het goed met je gaat. Dat je goed presteert, een goede baan hebt en op je eigen benen kan staan. Zodat zij zich niet nog eens zorgen hoeven te maken om jou. Je stelt je zwakzinnige zusje voorop, waarvan jij vind dat ze de aandacht van je ouders meer nodig heeft. Ze hebben zorgen om haar. En dat terwijl je eigenlijk de aandacht van je ouders nodig hebt, waardoor je grenzeloos gaat presteren. Met de boodschap dat ze zich om jou niet bezorgd hoeven te maken. Het is nooit genoeg. Zelfs bevestiging dat je het goed hebt gedaan kun je niet krijgen, omdat je je zelf daarvan ontslagen hebt. Je hebt namelijk al de conclusie getrokken dat je toch niet goed genoeg bent. Dit zorgt voor een grenzeloze prestatie die niet gekoppeld is aan een bevestiging. Dit is een voorbeeld van een negatieve koppeling van liefde die terug te vinden is in de ervaringen in de vroege jeugd. Hieruit ontstaan patronen die negatief gekoppeld zijn in liefde. Je creëert eigenlijk je eigen afwijzing dat zich uit in een grenzeloos presteren. Een herhalende beweging die uiteindelijk zal leiden tot veel energieverlies, wanneer hier niet wat aan gedaan wordt.
Het is dus niet het verguisde ego dat hiervoor verantwoordelijk is. Waarbij je ook niet tegen je gedachten kunt zeggen dat je verkeerd denkt. Het zijn niet je gedachten die deze patronen creëren, maar de ladingen die hiermee verbonden zijn. De manier hoe je er mag zijn, vanuit liefde. Deze negatieve koppelingen van liefde zijn als het ware de basis van hoe je verbinding maakt met jezelf en je geliefden. Hier zou je vanuit je bewuste ego nooit voor hebben gekozen. Het vervelende is dat je ze, als je mazzel hebt, pas begint te herkennen rond je dertigste. Misschien zelfs eerder. Maar dan: hoe kun je tegengaan dat je steeds verliefd wordt op de foute man of de foute vrouw.
​
De tweede negatieve koppeling is verbonden met afwijzing. Je kunt wel denken dat je waardevol bent en dat je gewaardeerd wordt door anderen. Het onderliggende gevoel kan anders zijn. Het gevoel dat je niet waardevol bent kan overheersen. Dit is een negatieve koppeling die ontstaat als afwijzing de basis vormt wat eigenlijk een verbindende liefde had moeten zijn. Denk hierbij aan een meisje dat ongewenst zwanger is. Net vijftien jaar en dan al zwanger. Haar partner is niet veel ouder. De relatie loopt binnen de kortste keren op de klippen. En de moeder van vijftien wordt weer het kind. Waarbij de oma de rol overneemt van de moeder. In de jaren dat de baby opgroeit tot puber, maakt ze niet alleen mee dat ze keer op keer haar moeder dronken aantreft na een avondje stappen, maar dat ze ook uit handen moet blijven van de vriendjes die mama mee naar huis neemt. Veel van haar tijd besteedt ze dan ook aan haar broertje waar moeder geen tijd voor heeft, omdat deze zelf nog steeds bezig is met het vinden van de juiste partner. En zo leert dit meisje van jongs af aan dat zij niet belangrijk is. Niet waardevol. Waarbij ze haar behoeftes ook nog eens aan de kant zet voor haar broertje. Want wie anders moet op hem letten als mama de bloemetjes buiten zet. Rond haar vijfentwintigste jaar merkt ze, dat ze zichzelf wegcijfert binnen relaties die ze aangaat en waarbij ze zorgt voor de ander. Ze kijkt terug en ziet haar patroon. Een patroon dat afwijzing inhoudt in verbinding naar liefde. Zelfs de mannen die ze uitkiest passen hier perfect bij. Gevoelens die hierbij naar boven komen zijn gekoppeld met kwetsbaarheid en eenzaamheid, waarbij ze gevoelens van boosheid kan ervaren bij kinderen die verwaarloosd zijn.
De derde negatieve verbinding die we binnen de emotieve ontspanningsoefeningen tegen komen is de prestatie die gekoppeld is met afwijzing. Hier komt een voorbeeld van een man met een vader die zich in de naoorlogse opbouwjaren heeft opgewerkt tot manager binnen een bedrijf. Een hard werkende vader die in de
's avonds aan het studeren is geslagen om voor zijn gezin een betere toekomst op te bouwen. Trots was hij op zijn prestaties. Zijn zoon was niet gezegend met dit vermogen om te presteren en kon ternauwernood de technische school af maken. Toen ik navroeg hoe dit examenjaar voor hem was geweest kon hij zich dit eigenlijk ook niet meer herinneren. Wat hem wel als de dag van gisteren bij is gebleven was de afkeurende blik van zijn vader. Elke studie die zoonlief oppakte eindigde hierna in een fiasco. Dit alles kwam bij mijn cliënt naar boven toen hij door het bedrijf waarvoor hij werkte aan de kant werd gezet. Zo voelde dat voor hem: weer niet gezien en gewaardeerd. In de liefde was het al niet anders. Zijn verloofde zoals hij haar noemde zag hem van tijd tot tijd. Tot hij, na een paar maanden niets meer van haar gehoord te hebben, er achter kwam dat ze aan een ongeneeslijke ziekte was gestorven in een ziekenhuis. Het was blijkbaar niet nodig geweest om hem hiervan op de hoogte te stellen. Hij zag de herhaling van het patroon hoe hij er mocht zijn in verbinding naar liefde met zijn vader en hoe deze was neergezet in zijn relaties.
​
Een negatieve koppeling geeft kansen.... talenten en vaardigheden. Maar hij kan ook doorslaan in een negatief destructief patroon. Dat heeft dan alles te maken met hoe je er mag zijn. Wat je geleerd hebt wat liefde is. Maar goed hieronder de vierde van de vier negatieve koppelingen.
Afwijzing gekoppeld aan prestatie. Het gaat hier om een dame die uit een gezin komt met nog een zus en een broer. Een twee-eiige tweeling die zes jaar ouder zijn. Een zus die cum laude afstudeerde als arts en een broer die op creatief gebied de ene kunstwerk creëerde na de ander. Op verjaardagen ging het steevast over hun prestaties. Het jongste kind kwam nooit ter sprake. Niet dat ze het slecht deed. Ze presteerde als een normaal kind. Ging naar de MAVO en haalde goede cijfers. Maar haar ouders hadden het niet over haar en bevestigden haar niet in haar prestaties. Zo bekroop haar het gevoel dat ze niet gewenst was en dit werd nog eens bevestigd doordat ze een nakomeling was. Vanuit dit gevoel van afwijzing ging ze presteren en merkte dat ze goed was in het verzorgen van anderen. Ze koos voor een loopbaan als ziekenverzorgende. Ze liep het vuur uit haar schoenen. Het verzorgen van anderen daar was ze goed in! Ook omdat ze zoals ze zei de behoeftes van de ander goed kon aanvoelen en dit soms van hun gezicht kon aflezen. Na jaren van hard werken viel ze keer op keer uit en kwam terecht in ziekteprocessen. Vanuit haar gevoel van afwijzing was ze gaan presteren. Presteren om er te mogen zijn…. op zoek naar bevestiging. Die bevestiging kreeg ze in de vorm van een glimlach van een dementerende patiënt en soms vanuit de familie van haar clientèle. Na gelang van tijd werd het voor haar steeds moeilijker om steeds weer op zoek te gaan naar deze bevestigingen. Ze kon ze namelijk maar even voelen, waarna ze weer op zoek ging naar de volgende bevestiging. Omdat ze nooit bevestigd was in de liefde van haar ouders, zocht ze deze buiten zichzelf. Wanneer je je op deze manier manifesteert wordt het steeds zwaarder om er te mogen zijn. Het werd vooral steeds vermoeiender waardoor ze een burn-out kreeg. Tijdens de burn-out kwam het onderliggende gevoel van waardeloos zijn naar de oppervlakte. Hierdoor werd ze teruggeworpen op gevoelens die hun oorsprong vinden in haar jeugd. Zelfs de dankbare blik van een dementerend persoon kon haar niet meer bereiken. Ze was moe en teleurgesteld in haar zelf. Om uiteindelijk te beseffen dat ze er niet toe deed. Als kers op de taart werd ze door de plaatsvervangende ouder (de werkgever) naar twee jaar in de ziektewet ontslagen…… Weer niet gezien!
Negatieve koppelingen van liefde zijn met de emotieve ontspanningstechnieken om te zetten in waardevolle en warme verbindingen door de ladingen die ermee verbonden zijn te neutraliseren. Zo worden ze een herinnering, waarbij het niet meer voelt dat je niet waardevol bent. Wel zijn de gedachten waar het ego op is gebaseerd nog aanwezig. Het ego leert door te ervaren en zal zichzelf moeten overtuigen dat de manier hoe hij er mag ‘zijn’, niet meer zo is zoals het geweest is. Het zal leren wat liefde in verbinding dan voor hem gaat betekenen. Dat kost tijd en zal verwarring geven. Alleen is de subjectieve werkelijkheid niet meer verengend, maar zal gaan verruimen. Nieuwe betekenisvolle ervaringen zullen de plek in gaan nemen van de pijn.
​